Neler göçtü neler!… Giden; gidiyor
Hiç kimse dünyaya kazık çakmadı
Tarih çoban gibi sürü güdüyor
Henüz karşı duran yiğit (!) çıkmadı.

Üstadım! Dedin ki: " - izde gideriz
-- Taş bağırda, sular dizde gideriz
-- Bir gün akşam olur biz de gideriz.. "
Sen gittin, Sakarya bana akmadı.

Zindan mı? Taş, duvar; yerli yerinde
Sesin volta atar hâlâ derinde
Başı hep yüksekte, mektup ser’inde;
" Bina " okumaktan Mehmet bıkmadı

Apartmana döndü konak ve hane
Agop barmen, bar’sa eski meyhane
Çile çile tüten o çilehane;
Yandı, yandı, yandı! Bizi yakmadı

Çok değişti Eyüp, yıkıldı bulvar
Yine en tepede Piyerloti var
Aşınsa da dimdik o kaldırımlar;
Çiğnendi çiğnendi dönüp bakmadı.

Üstadlarla doldu şimdi çevremiz(!)
Tarihe sırt döndü yeni çehremiz
Edebiyat denen ağır zahremiz;
Edebi unuttu, yad’a sokmadı.

Tozlu rafta kaldı usûl ve erkân
Babıâli şimdi boyalı mekân
Çınar altı kayıp, sahhaflar dükkân
Mücellidler hâlâ gözlük takmadı.

Her iki kişiden birimiz şair
Ama bir mısra yok şiire dair!
Demek böyle imiş zaman-ı âhir!
" Fâzıl " kalıbı da bizi sıkmadı.

Misyonu yüklenen aylaklar hep kel!
Engel olunacak olur mu engel?
Çok mu uzaktasın? Ne olur dön, gel!
Bekledik bekledik şafak sökmedi…