Gece yalnızlığın gömleğini giydirdi yine tenime
bir de estiriyor ki rüzgar acımasızca günah yellerini
ben iki yakamı silkeleme telaşesindeyim




Babamdan kalma onurumu
utanç duvarlarına hangi vakit asıp,
ne zaman düşürmüştüm ıslak peronlara yüzümü
bilmiyorum

"İhtimal gittiğin gün"


Şimdi şehir üşüyor
hissedemiyorum gökyüzünden dökülen karları
halbuki iki ay önce bahardı
kum saatinin makamına işliyor zaman.
Anlaşılan vakitlere torpil de geçmeyecek
akreple yelkovan



Yıldızlara bak bensiz kaldığın anlar demiştin
onlar yalnız değil ki;
öyle olsa ay, her gece yıldızlara eşlik eder miydi?




Bana yasakladığın sahte cennetin peşinde değilim artık
iki büklüm hecelerinin kifayetsizliği
ritmi bozuk bir ıslığa eşlik ederken dilimde
ben kendi bedenine bile sığmayan

"kocaman bir yalnızlığım
şavkıması gölgeme, şimdilerde".



jamais vu