ses kırılıyor
aşk batarken
sevda ağlamakta...

sen bitiyorsun
karanlık doğuyor
sarılıyor zayıf bedenime...

şimdi gitsem
kendimden uzaklara
arasam sensizlikte seni ...
bulabilir miyim acaba
karanlıkta bir mum yaksam
gözlerini görebilir miyim bir daha...


duvarlarım yanarken
med-cezir’ler yaşanır
umursanmaz hayatımda...
ne desem boş biliyorum
gözlerim kapanırken
masalımın son sayfası okunmakta...

gökyüzünde sevda yıldızı
sanki kayıyor bu gece
ve şehir yavaş yavaş karanlığa gömülmekte...
durdurabilsem zamanı
yarın için bir umut eksem
ne fark edecek uçurumda ayaklarım baksana...


şimdi yaşamak istesem
ölümü unutsam
pencereme güneş doğar mı tekrardan(hiç sanmam)

sen girsen odama sualsiz
sanki hiç gitmemiş gibi baksan bana...
ve gözlerim görse seni
daha önce hiç görmemiş gibi
ayrılığı tatmamış gibi davransan,
sarılsan sensiz omuzlarıma...


sende sensiz kalabilsen keşke
bana muhtaç kalsan çölde su gibi...

sensizlik ;sensiz -seni - nasıl acıtır bilebisen
son demek nasıl acıtır bedeni görsen...
ve gelmeyecek bir seni
beklemek nasıl koyar insana anlayabilsen




bir kelebek misali
yaşıyorum artık son sözcüklerimi...

birazdan güneş doğacak biliyorum
ama kanatlarım yorulmuş çok
güneşi göremeyeceğim hissediyorum...

sensiz-sen- çok acı zaten
boşver görmeyeyim artık sensizliği ...
ama korkuyorum ya ordada sensizsem...