...-Sen kalabalıklar içinde yanlızlığı bilirmisin?.
Sensiz, pamuk ipliği ile bağlıyım sanki hayata,
Ha koptu, ha kopacak.
Korkuyorum, çok korkuyorum,
Nasıl geçer bu ömür sensiz?
Tek dostum sen yokken,
Kalem ve kağıtlarım.
Her gün tertemiz sayfalara,
Seni çiziyorum, seni yazıyorum.
Derin bir girdabın içindeyim.
Kendi kendime konuşuyorum bazen evimde.
Sil baştan yaşayabilir miyim ki?
Yeniden sevebilir miyim?
Yenide yaşayabilir miyim? o güzel günleri?
Başka tenler,başka kokular,bambaşka karakterler.
Alışabilir miyim? onlarada sen gibi.
Şöyle bir başımı kaldırıp bakıyorum insanlara.
Kiminin elleri sana benziyor,
Kiminin gözleri,
Kimisi tıpkı senin gibi konuşuyor,
Tane tane,sessiz sessiz.
Ama hiç kimse sen değil
Ve
Hiç kimse senin gibi değil.
Her yeni tenlere dokunuşumda üşüyorum,
Oysa sen sıcacıktın.
Gözlerine baktığımda içim aydınlanırdı.
Hele birde konuşmaya başladınmı,
Bal damlardı sanki dudaklarından...
Saatim çalmadan uyandım bugün.
Serseri mayın gibi,bir sağa bir sola,
gezindim durdum.
Sensiz olmuyor bu koca şehirde.
Ya dön artık,,,ya beni de al yanına.