Aşkım,
Bu gün sana özlemimi anlatacaktım
Marmara kıyılarından sahillere yuvarlanan göz yaşlarımın
Denizin derininde incileşecekler diyecektim ki,
Çocuk bakışları kırdı istiridye kabuklarını
Onlar
Savaşan babalarının tetiklerinde bırakmışlardı hıçkırıklarını
Utandım…

Uzaklaşırken sahilden
Yalnızlığımın üşütmesini sol avucuma alıp
Sağ eline bırakacak
Öbür elimde senden gelmiş yedi renk karanfillerin
Titreşimini gösterecektim ki
Ayakları çıplak
Topukları çatlak
Karnının sıtma şişkinliğini sinek kanatlarının çırpıntısına teslim etmiş
Koyu derili bebeklerin karasında soldu çiçeklerim
Utandım…

İstanbul güneşinde yıkanıp
Taksim meydanından sana özel
Kestane kokulu bir anı devşirecek
Adımlarımızla Arnavut kaldırımlarının şarkısını
Neşeli bir güvercinin gagasına yükleyecektim ki
Devrim marşlarını söylerken
Dudakları patlamış
Sancılı ülkemin filizlerinin
Kanlarıyla yapıştıramadığı aşk kumrularının kopuk kanatlarını süpürdüler
Utandım
TAMAY ÖNAL POLAT