/Bu zarfı açacaksın ve içinden bir sevgili çıkacak, hiç şaşırmayacaksın/
Böyle demiş işte ağzındaki zarfı pencere önüne bırakıp ve kanatlarını açıp
havalanmadan önce, bir ispinoz kuşu.



fırtınalarımın alabora simsarlığı çalıyor sandım, pencereyi açmadım
ayyaşlığımın akşamüstüne dökülmesi sanki dedim, hiç umursamadım
bilsem doğum taarruzuna neden benzediğini, bu saatte tutan sancıların
firara tutkun duvarın mayası derim sebebi, mührün böyle açılmasının.
okuyup anlayacağım ne yazdığını bilmeden, zarfın içinden çıkanı ama
önce yorganımı, çekiyorum başıma …

(çağlaması ne kadar gür bu şelalenin
çizgileri su almasa bari yürekteki tekne resminin)

heyecanla akıp gidişidir soğuk suların, ayak ucumuzdan sıcak denizlere
bir başka imren vardır işin içinde, belki yelkenleri fora diğer teknelere
korku dersen burada diken olmak değil, gülün kopmasındandır dalından
duymasam bile kapının ardından, bunu anlarım ispinozun fısıltısından.
yani nasıldır ten sıcaklığı, bahar tazesi mi açar gülümseyen dudaklarda
hiç gelmiyor sanma, bunlar da aklıma …

(elimizi sokalım suya ama ıslatmayalım
kurtaralım tekneyi takıldığı dallardan, ağlatmayalım)

düşleri boş gecelerin yalnızlık şahidi, ay beyazı dinlemeli uzak melodileri
eğer merakı açtırırsa kapıdaki zarfı, içinde gördüğünü bana söylememeli
tam saati ben öğrenmeliyim, alt yarısının da bugüne eklendiğini takvimin
ipucu geçmişte saklı olsa dahi, sıcaklığı yarına düşmeli parmak izlerinin.
sonra en mavisinden esmeli rüzgar bir yerlerden, mesela keşişlemeden
ve aniden çekip almalı, yorganımı üzerimden …

(bu denizatlarına soralım, gittikleri yeri
nasılsa çeker bizi değil mi, bir ucundan tutarsak yeleleri)



/ve ufuk çizgisi ötesinde her noktayı, yarattığınız cennetten sayacaksın/
Böyle demiş işte ağzındaki zarfı pencere önüne bırakıp ve kanatlarını açıp
havalandıktan hemen sonra, bir ispinoz kuşu.

Cevat Çeştepe