Hani karanlığın tam orta yerinde,
Kesilir ya sesin, çığlığın boğulur apansız.
Donarsın olduğun yerde,
Dağılır tebessümü umudun hani.
Zamanın çürüttüğü anılar geçer aklından.
Söversin geçmişin çaldıklarına,
Kırılmış hayallerin boynu bükülür yeniden.
Ağlamak gelir, susar gözyaşların hani.
Kovalar anıların sinsi güzelliği,
İçine işler yitirdiklerinin kokusu.
Sevmelerini yargılarsın,
Küsersin ya sevişlerine hani,
Akşamın kuytuluğunda saydam düşlerin silinir,
Korkular başkaldırır gecene,
Ağlamak dağıtır sanırsın öfkeni;
Susmalar başlar, tutulur sözcüklerin dili,
Yürek ağlar, göz dalar ya hani.
İşte o an başlar matemin en koyusu.
SEN ben olmaktan çıkarsın,
Kırılır artık sevgimin asil zırhı.
Varlığındaki yokluğun sızısı başlar,
Akşamlar tanık olur, huzursuzluğuma.
Şimdi, dizginsiz sevmelerim gemlenir.
Avuçlarımda kalan yoğun aşkın izleri,
Kanatır artık,
Başlar aşkın acıyla kavuşma saati.
Özlemler gibi sevmeler de,
Artık anımsatmıyor bana seni.
Öyle doymuş ki acıya,
Ateşleyip,
Yakma vakti yüreği…