Ne yana baksam bir çıkmaz düşünce
alet eder dumanını tütsülerinin
kifâyetsiz kalmışsam eğer
kendi adıma

ve bir düşlemin sancılarında

sonsuz çekmemeliydim bu derdi
giriftliğe düşmemeliydim senin ardından
yalpalanarak kocamamalıydı direnç dediğim



hey gidi hiç silinmez sandığım zaman
ey gözyaşlarımı kucaklayan bebek annem
trabzanlarından kayıp düştüm aşağı

hayat hiçbirimize acımazken bir an

öyle ki
içinden geliyordu birkaç düşmüş kelime
cümlenin hatrını kırıyordu devrik anlatımı
saman yaprakları böyle düşmemeliydi oysa
hiç önemsemeyi düşünmediğimiz
bir takvime enserlenmiş

kendini unutturan zamanın

nasıl devrikleşebilir bir acı
nasıl kilitlenebilir son paragrafında dudaklar
biz ki o acılar arasında ruhsuzlaşıp
dolaylı düşüşleri hissedemezken
yokluğa doğru kulaçlayınca yüzgeçleri
o zaman ellerine sarılırız gitme diye
yüzünü sarartmış

masum bir annenin!

Nevzat KONŞER
Ağustos 07