Yalansın sen İstanbul…

Ramazan ayında iftara yakın saatlerde,

Taze pide kokan fırınlardan yayılan ekmek kokusu...

Akşam, el ayak çekildikten sonra ki sessizlik,

Ve sensizlik…

Şehrin üzerine sinen huzur,

Tek tük insanların telaşı,

Küçük bir çocuğun eve doğru son koşusu,

Pencereyi kapayan anne,

Dışarıda sessizlik,

Ve sensizlik…

Ölümün diğer adı.

Yalansın sen İstanbul...


Ezan sesiyle anlık saygı,

Minarelerdeki “Mahya” yazılarına inat,

Duyarsızlık; tüm şehre hakim.

Yüzlerdeki gülücükler samimi değil.

Biraz sonra kalabalıklaşacak sokaklar,

Gösteri başlayacak İstanbul’da...

Bağdat caddesinde fren sesleri,

İstiklal’de, yukarı aşağı arayış...

Adı; İstiklalde dolaşanlar.

Yaşananlarsa koca bir yalan...

Adı "Arayış" tır ama asla konulamayan.

Yalansın sen İstanbul…


Kuytularında yaşayan insanlık kırıntılarına inat,

Beyoğlu’nda, fiyaka..

Ne İstanbul ama. (?)

Güzelim yüzlerde korku makyaj gibi,

Zoraki mutluluklar şov misali,

Güzellikler; ihanetin tek nedeni,

Doyumsuzluk çığ gibi.

Alternatiflere kurban gidiyor aşklar birer birer.

Kaybediyoruz birbirimizi.

Vitrinlere kurban gitti tüm değerler.

Yalnızlık, kalabalıklarda gizlenir oldu,

Sessiz çığlıklarda saklı özlemler…

Mahya’larda özlü sözler.

Ah’ larla keşke’ lerle geçen güzelim yıllar.

Yalansın sen İstanbul…


Ürkek bakışlarda bir tanıdık,

Selamı karşıdan bekleyen ruhlar !

Teğet geçişlerin ardından çekilen derin bir nefes,

Kopuşların ayak sesleri gibi…

Güvensizlik ve korku yüreklerin karar hakimi.

Eminönü’ nden vapura binmek,

Seszice AUSCHWITZ kampına yolculuk gibi.

Yüzler asık, korku kol geziyor,

Bakışlar ürkek ve telaşlı !

Yalansın sen İstanbul...


Sıcak bakışlar yok,

Selamlarda eller kalkmaz oldu.

Kaybettiğim sadece sevgim değildi,

Beraberinde koca İstanbul da bitti…

Ziya TATAR 12.05.2009