Mutluluğu kaybedince anlıyormuş insan,
Geç kalınmış bir sevdayı son demleriyle yaşıyorum,
Bulanık bir gölüm, sanki yaklaşıyor ölüm,
Çürümeye yüz tutmuş bir yürek,
İçinde konuşmaya korktuğum ürkek bir dünyam var,
Bu dünyada yaşıyorum, yaşatmaya çalışıyorum birçok şeyi,
Kah gidenlerin ardından yas tutarak,
Kah matemdeki duygularımı saklı yaşayarak,
Biliyorum içimdeki siyahlık hiçbir zaman aklanmayacak,
Kanayan yüreğim merhemini bulamayacak,
Zan altında tuttuğum katilim düşüncelerim,
Elini kolunu sallaya sallaya hakimiyetini sürdürecek,
Bu bedende, içimde, gönlümde, her hücremde.

Ne zormuş unutulmak,
Unutanı yürekte taşımak,
Taşıdığın bu sevdanın altında ezilmek,
Kimselere anlatamamak derdini,
Kara zindan gecelere mahkumken, anlayanının olmaması,
Bilenlere ise “üzülmüyorum” rolleri yapmak,
Adını, kendinden bile gizli anmak,
Haram anıları bir bir hatırlamak,
Ne zormuş…

Ey hayat! Derdin ne benimle?
Mutluluğu kaşık ucuyla usulca sunuyor,
Acısını kepçeyle çıkarıyorsun,
Eğer mutluluk bana imkansızsa,
Dilerim Allah’tan adıma imkansızı sen yaşa…

19.04.2009