Hayat bir üçlü sevgi yumağıdır.
İlk yumakla sürekli örersin, upuzun bir üçgen yada kare
Her ilmik haz verir keyiflenirsin
Yeri gelir acele eder, yeri gelir seyreder dinlenirsin
Bir an önce bitirmeye, ördüğünü kullanmaya amaç edersin

İkinci yumağa başlamak zevki ve heyecanı içersinde,
Bir ön bir arka ilerlerken kaçan ilmikleri göremezsin
Hatta yumağın içersindeki düğümleri çözerken terlersin,
Elindeki denizleri, dağları örtecek kadar uzun bir şey olmuştur
Şekli pek olmasada birşeyleri örtecek kadardır
Renklerin her deminden çalmışsındır,
Önce beyazla ortalarda pembe biraz altında kırmızı ve griye doğru gitmektedir,

Üçüncü yumakta ise yorgun örersin ama çok dikkatlisindir,
İlmik kaçırmak yerine fazladan atmak ve artık şekil vermek istersin,
Ama ördüğün artık şekil almaz hatta çok uzun olduğundan
Hem hırpalanmış, hem rengi kirlenmiştir
Sadece griler hatta siyaha dönen o upuzun şeyi;
Evirir, çevirirsin kendinde birşeye benzetemezsin
O ilk yumaktaki beyazlar, pembeler yoktur,
Her ne kadar beyazla doğuyor, beyazla ölüyorsak ta
Son ilmiğin hazzını bilemeyiz, işte asıl şekil oradadır, BIRAKTIKLARIMIZDA.......



ayşe yayman 2006