Şiirle beslenir, giyinir doğa
Hanımeli, gül, ortanca, papatya
Nazlı, edâlı süsler evreni anlam katar
Üzerinde yürüyen, otları ezen ayaklara...

Arı ücretsiz çalışır, çalışmasına da
İğnesi var diye hep darbe alır kanadına
Sinekler her yere konuyor diye
Tellerle duvarlar örerler
Raketli eller öldürüp
Leşini atarlar çöplere
Oysa kanı yapışır her yere
Kağıtlar, atıklar salına salına
Gezinirken boy boy caddelerde...

Bülbülü, kanaryayı severler
Karganın sesinden ürkerler
"Kim ölecek acaba mahallemizden" derler
Bilemezler dil altının bağlanmışlığını
Doğuştan susturulduğunu...

Kediyi, köpeği hep uzaktan severler
Bir ciğeri, sütü, ekmeği, kemiği esirgerler
Tüylerinden tiksinirler
Tavşanın, tilkinin kürkünü giyerler
Kaz’ın tüyünden yastık, yorgan diktirirler
Zengin ve akıllı görünürler...

İnsan aç olsun, tok olsun
İçinde doğa, hayvan sevgisi olsun
Bilsin ki onların etine değil
Bilsinler ki onlar olmazsa
Ses’te olmaz, çok yalnız kalırız aslında...


ayşe yayman