ÖLÜM / ZİFT ZİFİR

Ölüm, sığınılacak yer değildir!

Beşik kertmesi sözcelen ölüm, derinlik katar hayata
Türkü çağıra çağıra gider, yüreği dağlana dağlana kimi vakit
Eceline susamış olsan da!.. İki kıçı kırık kaderden biri
Ölümle burun buruna..! Hüzün hüzün üstüne! Kanatır ince ince…

Cemresi düşer kana… Kıyın kıyın dökülür yapraklar
Gölgeli gölgeli bakar yamalı gözler… Soluğu uçurum uğultusu
Yılgın yorgun sesi çığlık çığlık!.. Mahşerin panik batağı
Ara sıra ateş gibi alaz alaz yalar gök yeleli ecel
Ilgın yürekli dualarla ayakkabı fırlatır ardından!..
Yüzünde seccade izi, yol arar ölümden öte…

Buza kesmiş hiçlik ırmağında yürürken aheste aheste
Ayna olamayan gözleri ayın gök / yarında…
Tatmadığı ölüme güle oynaya parlak çeker şairce
Oysa ölüm, it kanı sonsuz karanlık!

Kuyruğu hayat ağacına sıkışınca, bayılır tek delikli
Kaval sesine! Mendili kanar!.. Bağlayamaz damarı damara
Albenili yaşamına birkaç hayat sığdıran kayıt dışı elite
H / öykünür..! Çocuğu gemiye!.. O duyumsamaz
İlk durakta ölümle inecek yuvarın son sahibi şair
Şiir, Nazım gibi yürekli şair işi!..

Ölmeyi unutturur ekmeğe giden bıçak sırtı yol
Başkaval(ı)cı yazgısına, kaderi sınıyor sanır!.. Ağlar kaderine!..
Deliğe süpürülen melül mahsun işsizleri gördükçe, şükür çeker
Doya doya kucaklayamaz kendine sunulan hayatı.

Bir çıkımlık can izleği kutsalın izi… Kul / luk v / akti!
Tıp / ben daha öğrenemedim kalp kapakçığında ölüm sektirmeyi!..

Paylaşa paylaşa öldü / k Çanakkale’de… Kana kana akan kandı
Aldan n / ara yedi renk kırmızı! Çılgın Türkler vardı.

Ali Akdemir
30. 04. 09
Çukurova