Senden kalan son iz, masmavi bir deniz,
Dalgalarla birlikte yankılanıyor son sözlerimiz,
Senin attığın tokadı hisseder gibi oluyorum,
Ve yeniden, hüsranımla boğuluyorum,
Aynı dalgaların kayalarda açtığı yaralar gibi,
Ben de kalbimin yarasıyla kahroluyorum,
Sonra güneş açıyor, ışıklarını saçıyor yeniden,
Ve sen çekiliyorsun, gidiyorsun benden,
Keşke güneş açmasa da yanımda olsan,
Keşke yaralarımı deşsen de yanımda dursan,
Diye dualar üstüne dualar ediyorum.
Sen benden çekilirken; ben de hasretini çekiyorum...
Geceleri denizden yıldızlar topluyorum
Onlara bakarak oyalanıyor, kendimi avutuyorum,
Ama sonra bakıyorum ki,
Sana benzettiğim deniz bile aldatıyor beni
Geceleri topladığım yıldızlar,
Gündüzleri ateş olup yakıyor kalbimi

Ayça’m işte bu, kısa hikayemizdi bizim,
Şimdi, kendisini kışa teslim etmiş bir denizdeyim,
Kalbinden hançerlenmiş, bir kayanın ensesindeyim,
Hala masmavi gözlerinde, son sözlerinde ve nefesindeyim,
Bunlar belki de sana son sözlerim.
Sen olmayınca her günüm, her anım hüsran,
Sensiz, dar geliyor dünya, zor geçiyor zaman,
Yetmedi mi artık yetmedi mi bu insafsız hicran?
Ben canıma kıyıp, kendimi asmadan,
Dön bana n’olur, dön Ayça’m.

Hakan Çamurcu