-ben defalarca öldüm aslında...


Hiçbiri bu kadar actmamıştı ayrılıklarımın...
hiçbir sevdam bu kadar yalan olmamıstı...
hiç bu kadar kanlanmamıştı gözlerim,
ve hiç bu kadar kin dolmamıstı...
isyanlar...
küfürler...
hakaretler...
hiç bu kadar yerinde olmamıstı...
yüzüne tükürsen,
-’yarbbim şükür’ der;
tanrı bile onu yarattığına utanmıştı...
ben defalarca öldüm,
ben defalarca öldürüldüm ama;
canım hiç bu kadar acımamıştı...
hani cehennem yeri derler ya;
cehennem bile bu kadar yanmamıştı...


-ben defalarca öldürüldüm aslında..


Hiçbiri bu kadar acımazca olmamıstı...
hiçbiri bu kadar sevdama kıymamıstı...
işkenceydi sanki duyulan her cümle,
göz önüne gelen her kare....
kanlar fışkırıyordu sevda tarafımdan...
gözlerim kör oluyordu...
aşk adına olan her şey;
bir ihanetle yok oluyordu...
yüreğim bu defa bir başka ölüyordu...
bir katilin ellerinde,
ihanetin keskin yüzüyle tanışıyordu...


-yüreğim bu defa bir başka ölüyordu...


atsa beni bir uçurumdan,
yada çaksa ateşi yaksa...
ne biliyim kurşuna dizip vursa..
dar ağacında boğsa...
bu kadar ölür müydüm???



-teni cennet olsa ne olur;
ruhu cehennemse...
-yüreği aşkla dolsa ne olur;
yaptıgı ihanetse...



ölümümün yıldönümündeyim...
bir katilin yüzünden;
simsiyah bir kefendeyim...
bedenimle yeryüzünde,ruhumla cehennemdeyim..
adı duygusuz;
kod adı ’fahişe’yi beklemekteyim...


-elbet bir gün... elbet....






26.04.2009
pazar
semihce bişiler....