( Rahmete kalan komşu çocuğu Cumhur URAL’a )


M E L A N K O L İ


Bu nasıl melankoli, bu nasıl deli sevda ?
Bir “hoşça kal” demeden bu ne hazin bir veda !
Oldu mu be Cumhur’um istediğin oldu mu ?
Salah’ın okunurken; çok sevdiğin duydu mu ?

İki bin sekiz yılı, Nisan’ının dördünde
Yirmi üç sularında; sen, “Avrupa treniyle”
Çekip de gidiverdin gecenin bir yerinde
Bizleri yas’a boğdun, anlatılmaz biçimde.

Ah be, deli oğlan ah, daha geçen gün senle
Baş başa vererekten yazdığımız şiirde !
Hani, mahkum etmiştin; sen, O’nu sensizliğe
Oysa, şimdi mahkumsun ebedi sessizliğe.

Askere gidecektin, gözümüzde kraldın kral
Niçin, küstün hayata; niye bozuldu kural ?
Hey gidi hey, hey gidi, hey gidi; Cumhur Ural
Böyle mi iner perde, böyle mi olur final ?

Geride kalanları gözü yaşlı bıraktın
Hani ben ustan idim, sense bende çıraktın !
Bu şiir senin için; bu da, en son mısrağım:
“Ruhun şad olsun koçum, nurla dolsun toprağın.”

05 NİSAN 2008 – Cumartesi
Recep Ümit NİŞANCI