Taşı toprağı altın İstanbul’da
Sonunda bir iş bulabilmişti genç adam
Bir kot taşlama atölyesinde
Kotları beyazlatacaktı,
Eskimiş havası verecekti onlara
Zehir soluyarak havadan
Her gün ciğerinden bir parça vererek…
Kaç yıl ömrü kaldığını bilmeden
Ekmek götürecekti çocuklarına

İki yıl çalışabildi ancak
Nefes alamıyordu
Ciğerlerine saplanmıştı bir illet
Acile götürdüler apar topar
Akciğer filmi harita gibiydi
Her yer benek benek
Teşhis konmuştu:
Silikozis.
O da neydi?
Amansız bir hastalıktı bu
Tek çare akciğer nakliydi

Ve bir gün göçtü gitti genç adam
Nakil beklerken...


kaç kişi var öyle bilinmez zehir soluyarak evine ekmek götüren.
hayatının baharında amansız hastalıklara yenik düşerek ailesini yanlız bırakan.bende kaybettim öyle bir arkadaşaımı..çok kötü bir duygu..aslında asıl konu burda organ nakli seninde dikkat çekmeye çalıştığın gibi.nedense halen daha yabancıyız bu kavrama.oturmamış bu bilinç insanlarda.oysa bir organ bir hayat demek bekleyenler için .en azından sağlıklı bir hayat.biz organlarımızı toprakta çürümeye mahküm ettikçe hergün birileri ,o organla canbulabilecek b irileri acılar içinde tüketmekte,umutla beklediği kurtuluş umutlarını.yazık.sözde merhametli bir toplumuz.

saygılar dost güzel konu güzel şiir.yüreğine sağlık.saygılarımla