Özüme söz getirtmem, yeter artık çok oldun.
Geçmişim benim canım, dünya da da ben varım.
Dedem Korkut söylerdi, türktün Ergenekondun.
On bin yıllık çınarın, dallarında ben varım.

Göktürklerim, Bozkurtlarım, benim yiğitlerim.
Ergenekon, Gılgamış, atalarım, tarihim,.
Türkün asaletini bilendi, Peygamberim.
On bin yıllık çınarın, köklerinde su benim.

Alp erenler öncüydü, anadoluya geldik.
Alparslan kapı açtı, bizanslıyı biz yendik.
Konstantin’i feth ettik, İstanbul’umuz dedik.
On bin yıllık çınarım, anadoluda canım.

Ben tanrı birliğini bilen, inanmış türküm.
Kültürümle töremle, anadoluya koştum.
Bu topraklar vatanım, nimetleriyle coştum.
On bin yıllık bu çınar, damarında al kanım.

Hak bende hukuk bende, insana saygı bende.
Veliler Mevlanalar, yoksula kaygı bende.
Üç kıtayı feth eden, Osmanlı Kayı bende.
On binlik çınarım, inancımda Allah’ım.

Yunus gibi dervişim, Emir Sultan hocam var.
Alperenler alimi, Ak Şemsettin dedem var.
Kanuni var, Murat var, daha nice atam var.
On bin yıllık çınarın, toprağında varlığım.

Çoştu şair kalemi, işte İstiklal Harbi.
Atatürkler, Fevziler, bu harbi onlar verdi.
Çanakkale geçilmez, düşmana onlar dedi.
On bin yıllık bu çınar, sancağımda hilalim.

Şimdi ne oldu bize, bir fetret ki nedendir.
Müslümanız, türküz biz, birlik olmak gerekir.
Ordu millet el ele, ancak bir tek yürektir.
On bin yıllık bu çınar, bayrağımda şehidim.

Şimdi birlik zamanı, çalmalıdır borular.
Millet, devlet el ele, beraberdir ordular.
Devşirmeye hesabı, bir gün olur sorarlar.
On bin yıllık çınarım, vatanımda birliğim.

Türkmendağlı kalemin yol göstersin millete.
Böldürmeyiz, bölmeyiz bağlıyız biz devlete.
Türkiyem ebedidir, inanırız kudrete.
On bin yıllık bu çınar, yaratandan fermanım.

HİLMİ CAN. (1607)
13. TEMMUZ. 2008.