Neyi özlemiştim ben?
23 Nisan’ın gelişindeki mutluluğu mu?
Yoksa,çocukluğumun verdiği heyecanı mı?
Neyi özledim?...
Bugün 23 Nisan Ankara’da.
Her yer bayraklarla süslenmiş,
Her sokak başı rengarenk insanlar,
Gülen,şen çocuklar var.
Sırf bu güne has bir bayram havasına girdim.
Meğer ne çok özlemişim...
Çocukların ve onlara gururla bakan ailelerin,
Gözlerindeki o sevinci görebildim bugün.
Anlayabilmiştim o aileleri,
Bir zamanlar ben de GÜLERDİM...
Bugün 23 Nisan evet,
Bir yanım mutluyken,
Bir yanım neden mutsuzdu.
Eskiden öyle miydi?
Değildi...
Hatırlarım.
Bir gün öncesi hazırlıkları,
Topluca sınıf süslemeleri,
Oyun gösterileri,
Daha bir çok şeyi...
Gururluydum,mutluydum.
Çünkü;bu gurur bana hastı
Ve o zamanın çocuklarına...
Ne mutlu ’BİZE’ymiş.
Şimdi ne mutlu onlara.
Çocuk olmak;ayrı bir sevinç,
Ayrı bir heyecanmış.
Böylesine mutluluğu yaşamışken,
Neye üzüldüğümü şimdi çok iyi anladım ben...

Yüreğimde o hep sakladığım kelebek,
Bugünün heyecanıyla,
Coştukça coşar diye düşünmüştüm.
Ve yine o hep olan,
Bir yanımın çocuksu düşleri..
Ve içimde zamana inat unutmadığım,
İçimde büyüyen bu güne has o şarkı...

’’Sanki her tarafta
Var bir düğün
Çünkü en şerefli
En mutlu gün

Bugün
Yirmi üç nisan
Hep neşeyle
Doluyor insan...’’

Yaşım 19,çok zaman geçmiş değil.Ama o heyecanlar daha farklıymış.Hepimizin, Ülkemizin,geçmişin,bugünün ve geleceğin çocukları hiç değişmedi aslında,büyüdük o kadar...Biliyorum ne kadar yaşımız geçmiş olsa da bir yanımız hep çocuk..Bu çocuğu hangi yaşta olursanız olun yaşamanız ve yaşatmanız dileğiyle...NE MUTLU BİZLERE...BAYRAMIMIZ KUTLU OLSUN...
----BİR YANIMIN ÇOCUKSU DÜŞLERİ,SANA ÇOK TEŞEKKÜR EDERİM...-----