Eriyen kardan adamı izlemek gibi,
acıklı bir filmin sonuydu hüzünlü yitişin...
Kanadı kırılan minik serçeyi,
düşünmekti yokluğun,başlangıcı bitişin...

Bir varsın bir yoksun,yokkende hep var,
damarımda kan yerine dolaşıuyorsun...
Morgda kalmış o soğuk bedeni sarar,
çaresiz kollarımda anlamsız bakıyorsun...

Nasılda çocuk,nasıl tutkulu,
kelebek kalbim atar oyuncak...
Uykusuz gözlerim yorgun buğulu,
göğsünde uyuya kalırım ancak...

Yüreğim köksüz yitik sarmaşık,
dallarım kurumuş,topraklarında susuz...
Beynimin en ücra yeri bile karmaşık,
palyaço ağlıyor vede çok mutsuz...

Uyanıyorum ama rüyadayım şaşkın,
bakamıyorum artık kırdığım aynalara...
Sonu yok bu azgın,yüzsüz telaşın,
sitemim sadece seni çalan yıllara...

Her saat ateş ateş sinemi yakan,
gözlerimi dağlayıp kör eden ihtiyar...
Kansız damarımda zehir olupta akan,
ayrılığın mevsimi vuslat sonbahar...

Dinliyorum sensizliğin iç acıtan feryadını,
bedenim ruhuma haram,uzakken sana...
Dayanacak bir parçam bile kalmadığını,
anlatıyorum beni hiç anlamayanlara...

KADINIM...DALLARIMDAN KOPUP GİDEN YAPRAĞIM,
GÜNBEGÜN KALBİM ÖLMÜYORMU NASILSA...
GÜNEŞ DOĞDU KIZILLANDI TOPRAĞIM,
O ERİYEN KARDAN ADAM BENMİYİM YOKSA...