Mehmet Avcı’ya ithafen

Bir adam vardı tanıdığım
Ne namert ne hain,
Ne gaddar ne de insafsız.
O, bir omzu düşük ağ(ı)r/ılı delikanlı
Gibilerle değil harbilerle yazan,
Yalana aman vermeyen,
Özü sözü mert,
O sabır taşı, mangal yürekli
Adam gibi adam

İsmine cismine bakıp
Bu da kim ulan?,
"Bu nasıl şiirdir" demeyin
Gül İstanbul’u okumadan
Hele bir de Muhteşem’den dinlemeden
Anlayamazsınız şairliğini
Şairliğindeki adamlığını, mısralarındaki ustalığını
Yürekli duruşunu...
Anlayamazsınız dedim ya
Yargısız infazda bulunmayın
Çünkü adam yazdı mı O’nun gibi yazmalı

/.../

Yağmurlu bir Nisan günü
Cumartesiyi pazara bağlayan gece
Bir telefon;
O’nun sesini duyuyordum
Bursa’dayım diyordu
Halbuki on dört gün önceden ansızın gelmişti
Yağmur susmuş,
Güneş açmıştı Pirinç Han’a
Kıtlama içilen bir bardak çaya
Bin sayfa yazacak gibi düşünceli
Bir o kadar da hoş sohbetli
İşte o adam;
Bir zamanlar gidiyorum demiş
Adam gibi gitmişti.
Yakmıştı yüreğimi.
Besteleriyle, şiirleriyle...
Kendini adam zannedenlere,
İçinde adam olmayan
Şair elbisesi giyenlere,
Sahte suratlı bakışlara,
Siper etti gövdesini
Ve gitti...

Sessizdi gidişi
Her gidişin birde dönüşü vardır derler ya
İşte öyle bir şey
Ama gitmek yakışmadı bu adama
Bekliyorum,
Yılmadan usanmadan.
Belki de gelir döner ya
Hoş ben geleceğini ummuyorum ama
İşte öyle bir şey.

Onu tanımak yürek ister
Cesaret ister,
Onu anlamak adam ister
Onu yazmak sevgi/emek ister sayfalara
Ve ona adam demek adam ister
Adam gibi adam
Ümit etmek de öyle
Yol uzun Hocam
Yak bir cigara daha
Ateş olsun tütsün Pirinç Han’da
Duman olsun gitsin Ulu Dağ’a
Sessizce ve yavaş yavaş...

/Geldi
Esti
Geçti
Gitti.../

Uğurlar olsun.

Ben gitmeni sevemedim be ADAM

NeYzEn.. / Kasım 2008

NOT: 16 Nisan doğum günün kutlu olsun Hocam



Bülent Kaya