Ayrıldığımızda kıştı
Evsiz barksız, çıplaktık ikimiz
Dolunay ve zifiri geceler, sokakta geçer günlerimiz
Soğuk ve karanlıktaydık ikimiz
Her taraf sessiz, ıssız ve ikimizdik biz
Başıboş köpek sesleri gelirdi ta uzakta
Bizimle birlikte yaşayanlar olarak hayatta
Hava soğuk ve ayazdı
Zemheri kışı vardı dışarıda
Direnirdi canlılar en hafif hasarla
Çıkmak için bahara yaza
Direniyorduk bizde çıkmak için bahara
Kuytu köşelerde duvar diplerinde
Sığınırdık birbirimize ısınmak için nefesimizle
Sormayın yediğimizi ve giydiğimizi
Kabullenirdik verilenleri sessizce ümitsizce
Kimi misafirperverdi, kimi acıyarak sevabına
Acardı kapısını yemek ya da ısınmak adına
Kabullenmezdik açık kapıdan girmeyi ama yazıyorduk hafızaya
Göz göze gelirdi bakışımız konuşurduk öylece
Kim ekmek verdi kim kayıtsız kaldı sessizce
Kinlenmedik kimseye hakkımızda yok istemeye
Reddetmedik verilenleri, taa ki kış çıkıncaya
Yaşadın mı günlerce soğukta aç ve yakacaksız
Baktın mı seninle aynı ortamı paylaşana
Sahipsiz kedi köpeklerdi hep birlikte bizi bağlayan yaşama
Tanırdık birbirimizi karın aydınlattığı karanlıkta
Süt beyazı kar üstünde ve taa uzaklarda
Sahipsizdik farkımızdı sahipli olanlardan
Hatırlıyorum kuş da konmazdı o ağaç dallarına
Kıştı, gölgesi de istenmezdi sahiplenmek için onlara
Ama hep yalnızdım, tektim bilmediler neden ikimiz
Çünkü beni seven yanın gelmişti bana sensiz
Yoktun sen yaşadığım ortamda, benimleydi benimle olan yanın
O nedenle bizdik onlar, ikimiz..!