Sitemden köy kurdum, hüzünden şehir,
Akıyor içinden çılgın bir nehir,
Baharla birlikte bozulur sihir;

Çeker beni çayır-çimen yaylalar,
Boş camlardan baksın şimdi Leylalar...

Biter şehrin saltanatı baharla,
Bak şimdi yüreğim hep tarla tarla,
Arılar çiçekten gelir katarla;

Sana kalsın şimdi, cadden, sokağın,
Saklanırım eteğine bir dağın...

Kimse anlamaz da, anlar o beni,
Çünkü ikimizin birdir madeni,
Yarin göğsü kadar sıcak bedeni;

Bu yüzden güvenir dağlar karına,
Sarar beni serin zamanlarına...

Irgalamaz ne vitrinler, ışıklar,
Köşelerde nöbet tutan aşıklar,
Şimdi bize baş eğiyor başaklar;

Girer koynumuza her gece bir ay,
Gündüzleri güneş oynar şinanay.

Başından güllerin düşüyor fesi,
İşte kırılıyor gönül kafesi,
Yaramıza merhem suların sesi;

Yamaçlardan tel tel olup dökülür,
Bilmem her baharda kaç şehir ölür?



Hayrettin YAZICI