(yazdığım en eski şiir...)

Anlamını yitirdi artık şehirlerarası otobüs yolculukları
Vedalar ayrılıklar yok
Bir umuda gitmek yasak
Ve hazır tüm yol üstü yalanlarım…


Yolculuk öncesi tembihler
Üşütme diye mola yerinde(dikkat et kendine v.s.)
Ve indiğimde kimseyi arayamayışlarım…


Sesin yok, bekleyişin yok
Ya da ulaştığımda iç rahatlamaların
Ne uzaklaştığım şehirde bir şeyim var
Ne gittiğim yerde bekleyen…
Yakışıksız kalıyor gidişler
Fiyakasızdır birini özlememek o otobüslerde
Kapı açılır ara sıra
Ayaz vücudunun her zerresinde
Hedefi üşümen gerektiğini hatırlatmaktır
Sen sıcağın anlam karmaşası içinde...


Yoktur anlamı aslında o otobüse binişinin
Hiçbir yere gidişinin
Ve fazlasıyla müsaitsiz bir yerde inişinin…


Sen gittin
Anlamını yitirdi artık otobüs yolculukları
Mola yerinde sigaradan bile önce
Sesini arardım ama yoksun
Artık
Ben de onlardanım
Üşüyerek düşünerek sigaramı yakarım
Acelesi yoktur yalnızlığın mola yerinde
Tek sorun; sana bol bol tembihlendiği halde
Üşütme konusundaki inadın
Öyle deme o anın değişmez gereğidir soğuk
Bunca sevme ve o anlamlı sigara varken
Bu soğuğu sorun etmeye niyeti yoktur adamın…
Adamların…
Hep uzaktadır ve sesi yoktur kadının…
Anlamını yitirmeden gidişler;
Dönüşümü sağlamayacağın
Sadece yokluğun yüzünden vücuduma böylesine çarpan kuru ayazda içimi ısıtmayacağın
Otobüse binerken aslında pek sevmediğim
Yine de aşkın şart tadındaki tembihlerinde bulunmayacağın
İndiğimde aramayacağın
Seni bir daha ara(ya) mayacağım için…
Anlamını yitirdi artık şehirler
Otobüsler
Yolculuklar…
Yollar…
Sensiz ama bir o kadar da senden geçen…

Kürşat Uçar