dudaklarının her aralanışında
ölçüsüz uzuyor mesafeler

her kıpırtısında
gün akşam
her kıvrımında
mevsim hazan oluyor

kayboluyorum bilmediğim şehirlerde
her kelimende boyut değiştiriyor paraleller
meridyensiz
ve ıssız
bakir bir ekvator çiziyorum kendime

zaman yitiyor

sesin
yer küremin mağmasında fokurdayan lav kıvamı
arşın yedinci katında beni buluyor
yakıyor
bulaşıyor tenime

bırakmıyor
...

bir yer sofrasının damalı örtüsüne dökülüyor sonra
son kırıntıları umudun
bir lokma tatmadan
elimde un ufak oluyor

avucuma toplayıp
pencere kenarlarına serpiyorum sebil iyimserliğimi
kuşlar bile halime gülüyor

içimi kör yarasalar basıyor bilmiyorsun
hasret karası kanatlarında
siyah eteklerim geriliyor

yazmıyorum dedikçe
baykuş başı misali ekseninde dönüp
seni buluyor
sana bakıyor
ve seni görüyor şiirlerim

ben utanıyorum

özlemek utanmıyor


CEYDA GÖRK
31 mart 2009