Benim şiirlerim, Yunus’la başlar.
O benim pirimdir, hocamdır dostlar.
Arı duru özdür, anadolumdur.
Dertli dolap gibi, hüzün doludur.

Anzer balı gibi, süzer kovandan.
Olgun meyve olur, sunar balından.
Nice şair hani? O var çağından.
Hakk hakikat Allah, onun yoludur.

Ustama benzemek, benim emelim.
Gelin birlik olup, Yunus diyelim.
Sevgi harmanında, tınaz derelim.
Cennet pınarları, onun suyudur.

Dolu kovanından, bir parmak bal ver.
Şairleri sever, yaratan Selver.
Şair Kaab bile, Peygamberim der.
İlhamlar şairde, Allah nurudur.

Yunus’ta bu yolun, yolcusu idi.
Musa, Tur dağının turcusu idi.
Türkmenim Taptuğun, sucusu idi.
Yanıyor yüreğim, ateş korludur.

Eren evliya da, hep yanar yürek.
Fazla laf etmeye, varmıdır gerek.
Şimdi vuslat vakti, kaldı bir çeyrek.
Güllerden güzeldik, Rabbim soldurur.

Yunus ahlakıyla, Mevlana’dan ders.
Gayrisi şaire, gelir her dem ters.
Herkes şair olmuş, bu kadara pes.
Gerçek şair güle, bülbül kondurur.

Yaratan Allah’ım, sığındım sana.
Ahlak ver, edep ver, günahkar cana.
Verdiğin nurunla, biz yana yana.
Hesap vermek zordur, sırat zorludur.

Türkmendağlı sıkma, şair dostları.
Nice ağa vardı, hani postları.
Aydınlık olmalı, kulun yolları.
Şair Allah dostu, gönlü nurludur.

HİLMİ CAN. (2195)
OCAK.2009.