Gitti! Vakit, gece idi. Sarı bir toz bulutu
Ardı sıra velvelede, pulunu aldı gitti!
Göçe verdi, gün hasmını… Dolunca buz bulutu,
“Size kalsın” dedi dünya, çulunu aldı gitti!


“Kara yağız deli oğul, dert ile doluk oğul!
Gam, kasavet yürek içre bet-benzi soluk oğul!
Çağıl çağıl çağıldayan al kandan oluk oğul!”
Ağdı göğü feryat figan, alını aldı gitti!


Bin dehlizde korca ahım sözümde karam parça
Parça özden özge candan dilimde yaram parça
Kanatlanıp kara bahtın nazında paramparça
Gövdesini, ayağını, kolunu aldı gitti!


Gitti! Takdir, Yaratan’dan, geride sağlar şahit!
Gençliğini zay etmeye er olan çağlar şahit!
Bir gülüne bin ağıtla titreyen bağlar şahit;
Sarmaş dolaş murttan bozma dalını aldı gitti!


Gün görmeye hal mi vardı, görmeye gün mü vardı?
Hangi zaman nefes tutar; yarın mı, dün mü vardı?
Uğraş üzre yönelmeye, can havli yön mü vardı?
Tunç inadın atlasında yolunu aldı gitti!


Neredeydi, kimde idi, kim bilir hangi mekân,
Asabını sırretmeye bir çakım süngü mekân…
Dindirmeye volkan ağzı çor-çocuk mengü mekân,
Koydu bir od... Bağır deşen külünü aldı gitti!


Gitti! Gerçek, cümle âlem Tanrı’dan han döngüsü,
Hâk bilene yedi iklim, ezelden can döngüsü,
Bir kuru taht damar damar ebede kan döngüsü
Evdeşine ar bileyip, şalını aldı gitti!


Vadesinde kadir kıymet iki çift hâle nergis
Kime niyet, geçen ömrü, alır mı kâle nergis?
Ağlaşırken gönüllerde menekşe, lale, nergis;
Kısmet midir, son tebessüm? Gülünü aldı gitti!


Ne gam! Rengi meşk bağında gaflete dalan cehle
Hatıratın kıskacında yarıda kalan cehle
Dağdan taştan firak olmuş kemâlat çalan cehle
Göz bulağı buğusundan selini aldı gitti!


Gitti! Mahal, Kurtbala’da nisyanın gemi mezar,
Dost, akraba dolup taşan mihmanın cemi mezar,
Doksandokuz ad şefkati, tövbenin demi mezar
Ak koynuna al toprağın zûlünü aldı gitti!


17 Şubat 2007 // T A R S U S

Hakan İlhan Kurt