Maymun çeşme kırık, yollarda hüzün,
Kaldırım taşları ağlar gibiydi,
Sıvalar dökülmüş, binalar suskun,
Sokakta bir Behçet oynar gibiydi.

Sıralı konaklar kalmamış yanda,
Bu güne kalanlar sanki figanda,
Batkımda tek yolcu kalmamış handa,
Anılarda Behçet sağ, var gibiydi.

Bir elem düşmüş de kara gözüne,
Bakıyor kalenin mahzun yüzüne,
O küçük muharrir dönmüş özüne,
Dizeler ardında dağlar gibiydi.

Saksıda gül bitmiş, güllerde gonca,
Anarsın ardından, toprak olunca,
Şehrimden bitmiş de bir güzel yonca,
Yokluğu kalpleri dağlar gibiydi.

Sen Behçet Necati, sen gönül nuru,
Üstadı manzumun, canlar gururu,
Öyle bir kalem ki gönül süruru,
Dizeler gönlünde çağlar gibiydi.

Oturdum sokağın kaldırımına,
Fatiha gönderdim ölmez ruhuna,
Katılmak istedim can güruhuna,
İnan ki ölüler sağlar gibiydi.

Anmakta İdris’im NECATİGİL’İ,
Kalemden çağlardı bir sevgi seli,
Koklarım özlemle esen bu yeli,
O bir yaşam değil, çağlar gibiydi.

12.Mart.2009 18.45

Özür diliyor ve küçük bir başlık değişikliğiyle yeviden eklediğimi söylüyorum şiirimi. Çünkü bu aziz üstadı bir kez daha yaşatmak istedim.
Maymun çeşme, onun kastamonu yıllarında yaşadığı sokağın adıdır.
Onu bir kez daha rahmetle anarken, siz değerli okurlarıma saygılarımı sunuıyorum efendim.