Seni söylemek şiir olsa
her dize kapanırdı ayaklarına,
Her kelime sabah olup
dans ederdi pencerende,
Ümitler yaşardı çok eskilerden
Mutluluk alkışlardı sessizliğin içinde
Sanki başka bir mevsimin sözcükleriyle
Dudaklarımdan gitmezdin şiir gibi...

Seni söylemek şarkı olsa
her köşeye sızardı soluksuz nağmelerin,
Yanağıma değerdi azat edilmiş hasretin
Delikanlıca sarılırdı sol yanıma
isimsiz sevişmelerin...
Senin dudaklarınla öperdim
hüzünleri alnından,
Tenindeki son dokunuşuma
ezberletirdim sevgimin ezgilerini...

Seni söylemek deniz olsa
yalnız gemilerinin limanı olurdum,
Işgal ederdim bütün kıyılarını
akşam kızılı bakışlarımla,
Hazan susuşlu yıldızları
kavuştururdum dalgalarına,
Islak saçlarımı örterdim üstüne
Öperdim usulca martı kanatlı umutlarını
Senin gözlerinde saklardım
kum tanelerinin mahremliğini,
Dalardım derinlerine
Sırlarını verirdim
Vurgun yemiş sevgilerin...

Ve seni sevmek ertelenmiş düşlerim olsa
Gecelere yürürdüm gözlerinle,
Hiç uyanmamak üzere
Uzanırdım mehtabın kollarına.

Zeynep Nilgün GÖKÇEÖZ