Sevdalıydı denize;
Bir zamanlar çiçek.
Açardı yelkeni limandan filizlenerek
Kırk beş bahar geldi geçti,
Martı gagalarıyla delerek.....

Suya hasret;
Buğusu gelir buram buram tüterek,
Bir damla içse dirilecek...


Yılmadı;
Sahile çekildi bir zaman,
Sabır ipiyle yamandı elek.
Tekrar tekrar denedi,
Taa ki gücü tükenen dek.

Tekne kırık,ip kopuk,
Yok tutunacak bir mendirek....
Küflü maviye takıldı kürek!
Çek babam çek....

Sanırdı;
Bu kara yazgı bir gün bitecek
Yanılmış,
Kumlu tuza karışmış,
Yok yüzünde meymenet!

Güneş de durmadan hüzünden ateş atar,
Kürek kürek......
Ha yanar ha donar
Dibe vurdu yürek!

Anladı;
Yürümeyen tekneyi yakmak gerek.

Semaya çevirdi yüzünü çekinerek,
Ufuktan bir dere indi....
Şirince gülümseyerek.
Damla damla süzüldü cana,
Yeniden doğdu çiçek!
Dedi:
Ay tutulsun! sevdamıza gizlenerek.....

Nurhayat Nalçacı