Aşk odundan tutuşan bir ateş yakmak gerek,

Geleceğe ümitle, sevgiyle bakmak gerek.

Bu âlemden başka bir âleme göçer iken,

Sökülmesi zor olan bir çivi çakmak gerek.

Bizi hep yaşatacak eser bırakmak gerek.



Sakın yılma, aldırma vurulan dirseklere,

Tuzaktır gurur, kibir, dikkat et tümseklere,

Enginlik insanları yüceltir yükseklere,

Nefsimizin diktiği putları yıkmak gerek,

Bizi hep yaşatacak eser bırakmak gerek.



Birlikten kuvvet doğar, başarıya yürürüm,

Yürüdükçe bu yolda eksiğimi görürüm,

Bütünlüğü emreder dinim, ülküm, kültürüm,

Nifak tohumlarının kökünü sökmek gerek,

Bizi hep yaşatacak eser bırakmak gerek.



Gurur ağaçlarından yaprak dökülsün ama

Hasetle uzananın kolu bükülsün ama

Nifak tohumlarının kökü sökülsün ama

Yerine kardeşliğin fidanın dikmek gerek,

Bizi hep yaşatacak eser bırakmak gerek.



Bu vatan hepimizin, batsak çıksak beraber,

Kâr, zarar ortağıyız, yapsak, yıksak beraber,

Ayrılmak mümkün müdür, varsak yoksak beraber,

Ay yıldızlı bayrağı gururla çekmek gerek,

Bizi hep yaşatacak eser bırakmak gerek.



Zengin, varlık içinde israf edip dönerken,

Aynı ülkede fakir “Açım.” diye yanarken,

Böyle huzur olur mu dengesizlik var iken?

Mutluluğun tadına beraber çıkmak gerek,

Bizi hep yaşatacak eser bırakmak gerek.



Hor görürse birisi emelinde o vardır,

Diktiği binaların somelinde o vardır,

Bu geri kalmışlığın temelinde o vardır,

Cehaletin boynunu hınç ile sıkmak gerek,

Bizi hep yaşatacak eser bırakmak gerek.



Ataroğlu’m diyor ki: “Her derdin ilacı var,

Derde deva ilacın içinde de acı var,

Düşünen kafalara yurdun ihtiyacı var,

Fırtınayla sönmeyen bir ışık yakmak gerek,

Bizi hep yaşatacak eser bırakmak gerek.”