Ulu bir dağ,başı bulutlar arasına yücelmiş,
karlar yağmış saçları ak,ak
Ve güzel renginden mağrur kibirli bir pembe bulut
Sırnaşıyor ona,saçlarını okşayarak...

Eteğinde duru bir göl var dağın; sâkin ve mahzun,
Tertemiz suyu huzur ve ümit mavisi
Sessiz bir türkü mırıldanıyor belki,
Taa derinlerinde sevgisi.

Bulutun gâyesi sadece gönül eğlendirmek,
Ona göz kırpan ilk rüzgârla dağı terk edecek,
Kimbilir,belki başka zirvelere gidecek.
Oysa göl,dağa ezelden sevdâlı
Fakat onun heybetinden çekinerek
Bir türlü açamamış gönlünü,
Suskun kalmş,hep bu karasevdâyı çekerek...

Ne var ki o ulu dağ
Heybetine yakışan yüce yüreğiyle
Sezmiş bu gölün sevdâsını
Ve aldanmayıp pembe bulutun cilvelerine,
Uzanıvermiş gölün koynuna,hem en gizemli yerine,
Öpmüş,öpmüş gölün tertemiz yüzünü;
Mutluluğun rengi kaplamış göldeki hüzünü.

Bir aşk meleği sonsuza dek onların gönüllerinde yatmış
Ve güneş,her akşam
Bu sevdâ masalını selâmlayarak batmış.

ÜNAL BEŞKESE