İNANMAK VE YAŞAMAK
Yaşamak;
Öyle bir hayat ki,
Güzele, güvene, iyiye gitmiyor...
O maneviyattır ki, hayat içinde hayat, ömür bitmiyor...
İzahı o kadar da güç değil;
İnanmak!
Varlığın esası...
İnsan ve iki hayat,
Hatası, günahı, zaafı, affı, mükâfatı var ki,
Bazıları için belki anlamaya, anlatmaya,
Zaman yetmiyor...
Anlamak ve anlaşılmak, ne kadar güçmüş ki,
O kalemler yazmakla,
Her şeyi ifade etmiyor...
Gözler buğuda, vicdanlar sancıda
Bir umut, belki;
Ancak bu hayat, bu nefes yetmiyor...
Nesiller sarsıntıda,
Mücadele eden, koşan, oynaşan
Nice insan;
O an bu zaman, mazi olmadan
Ati için tarihi yad etmiyor...
Yeşeren tohumlar çiçek açmış.
Yetişen nesiller el uzatmış,
Azmin efsunu ile dopdolu gönüller,
Sonsuza yürüyen bu aşk bitmiyor...
Bitsin boş sözler, boş vaatler,
Güvensizlikler içerisinde ezilmesin beyinler,
Gel...
Derman ol, yoldaş ol,
Güçler artık yetmiyor...
İdeal;
Sonsuzluğa doğru akış ve koşmak,
Birçokları için hayat ve yolculuk
Bitmiyor...
Bir ömür ki,
Çekilmez aşksız ve sevgisiz;
Nice, nice dopdolu umutlar,
Vuslata hasret bu gönül,
İnançsız, ümitsiz gitmiyor...
Güzellikler diyarından esen bir yel,
Süzülen bir ışık;
İnanmak ve yaşamak!
Birbirinden ayrı düşmüyor...
Sabahın seherinde,
Ötüşen bir kuş, gezinen bir insan.
Güller gülistanında;
Tek bir gül olmak yetmiyor... Yahya DEMELİ