kendi resmimle süsledim şiirimi,
bu sefer kendimden kaçma şansımı kendime vermemeliydim...
dingin bir tiflis günü,
hava yağmurlu,toprağın kokusu bana yabancı...
biliyor musun burda seviyorum yağmurlu günlerde toprağı koklamayı...
sonra düşündüm,birbirine sevgiyle bakan insanlar gördüm mü? diye
sonra anladım ki,bunu umursamamışım bile...
mutlu bir istanbul sabahı geldi sonra aklıma,
bir kır kahvesinde gözlerine baktığım günü hatırladım,
gözlerinden yazılmayı bekleyen şiirler geçiyordu...
hayatının severek kolaylaşacağını biliyordun,bana anlatamadın...
anlamak istemedim...
beşiktaş biz gibi siyah beyazdı...
severdim üsküdardan sana gelen yolları,
korkusuzca istikalde gezmeyi,
sensiz giyilecek kıyafetleri sana göstermeyi...
ne çocuklarla göz göze geldim yollarda,
biliyordum iyi bir baba olacaktın,
dokunuşlarından anlıyordum eşsiz bir eş olacaktın sen,
annene sarıldığın gün görmüştüm neden kollarının altına gizlenmem gerektiğini...
dilimde hep bir küfür sende bin dua...
insanlığımdan utanmışlığım çoktur sayende...
inadına inattım ya,
sana diyemezdim bir haklısın diye...
bilmen biliyor muydun hep özeldin benim için...
biliyordun yoksa bana nasıl dayanır insan...
kızdım...küstüm...gittim...
sonra yine geldim,kıyamadın biliyorum...
ben senin şımarık çocuğumundum,
sense benim özlediğim babam...
ah sen!
istanbul sen kokar biliyor musun?
şimdi aşıksın
sevindim...
nasıl sevinmem!
artık biliyorum aşk ancak senin gibi adamların yanında
adını taşıyor...
kocaman yüreğin,en güzeline layik biliyorum...
ben mi?
aşk yine ne kadar uzak rüyalarımdan,
geçmişi sildim silmesine de,
yine de korkak bu yürek!!!
en iyi dostum,ailem,can simidim....
aşkı en güzel anlatan adam...
seni seviyorum...
ve
artık anlıyorum!!!