Şu saflığımdan nefret ediyorum artık,kaç kişi kaldık kim bilir
Keşke çocuk kalabilseydim, masumsu kinsiz nefretsiz hüzünlerimle
Zaman zaman kırılgan zaman zamanda mutlu çocuk rollerınde
Ekmek elden su gölden hayatı hep baharda yasasaydım...
Aksam olduğunda isim koyamadığım anlamsızlık içinde,
sanki yetişkinler gibi düşünür aklımca hayaller kurardım.
Hele bayram sabahları çoskuları hiç çıkmaz aklımdan
Mahalle meydanında tüm çocuklar/la bir araya gelişimiz
ev ev dolaşımız sofralar kurulup toplanışı,akide şekerleri ile
bir başkaydı bayram, çocukluğumu tadında yasardım....

Zaman geçtikçe bende değişiklik/ler başladı.
ruhumda kabına sığmayan fırtınalar tenimde değişiklikler
ama anlam veremiyor nedenleri niçinleri içinde çözemiyordum..
Günler aylar seneler gelip geçti bir baktım ki hayat sahnesinin içinde
figuran olmuşum. gelen vurmuş giden vurmuş,
neşteri eline alan tenime bir çarpı koymuş,ruhumda derin bir yara açılmış
yalan dolan ihanetlerle karnımı doyurmusum..
Kimi der kaşın üstünde gözün var,kimide tipin tipin değil beğenmedim
nice yüreksiz riyakarlar görmüşüm...
Bazen başımı alıp gidesim geldi kaçmak istedim kendimden bile.
bir benlik furyası içinde sadece ben, ben diyen benliğini yitirmiş
insanlıktan nasibi olmuyan,kahretsin/ki ben insanım deyip edebsizce
aramızda dolaşan insan,bense bu utanç içinde insanlığımdan utanmış
kendime hiç bir sıfatı yakıştıramamışım...


Kahretsin/ki yoruldum artık,
Seneler hızla avuçlarımın arasından kayıp gitmiş
Belliki son deme bu yolculuk, ramak kaldı bitime
Hüzün göz yaşları dökülürken tane tane....


Bu gün şu saflığımdan nefret ediyorum.
Akgun AKGUN