Yalancı bir geçmiş yürüdü
Tel örgülü baharların tedirgin gecelerinden
Acıya sürgülendiğim gün doğumsuz pencereme.
Ses geçirmez camların ardında
Ertelenmiş zamanlar sancısı,
İsyan gününden dem vurdu suskunluğum.
Işıksız bir meçhulün
Karanlığa tiryaki seher vakitlerinde
Dünler beni tüketti ben günleri…
Örselenmiş yanlarımla geçtim
Akrep örgüsü yelkovan aralıklarından;
Zamanın akmazlığına ağıtlar düşürdüm
Kalemi yonttukça her şiir
Kendimi, kendim kanadım
Aldandım,azaldım,bölündüm
İçimdeki çocuk somurttu
Sırılsıklam bir aşk yabanlığında
Gözyaşı değil bir avuç “sen” döktüm
Her asılıştan sonra cesedimin şafak yangınına…

Acıtılmış yaralarımdan vurdular neşteri,
Bir ölünün donuk gözlerinde silindi sevincim..
Otobüs duraklarının telaşlı bekleyişlerinde
Hasretinle büyüttüm öteleri
Berisi yağmur,gerisi yokluğun
Dört yanımı yokluğuna soyundum
Hücrem karanlık
Baş harfinden son hecene kadar
İsimsizliğine kelepçelendi dilim

Yorgunum
Biraz temmuz biraz da ayrılık kokuyorum
Keşke biraz anason olsaydı,biraz gül dikeni
Birkaç mevsim bahar
Bir iki dost…
Yoldan bir şiir geçseydi geceleyin,
Bakışlarımız kadar sahipsiz..
Biri küfretseydi notaların geçmişine
Şarkıların gözü kör olsaydı..
Ellere bırakmasaydık,
El birliğiyle biz öldürseydik düşlerimizi
Yani az biraz mavi olsaydı
Zar atsaydık “aşk” gelseydi
Her şey başka olurdu belki,
Kanamazdık…!

Oysa şimdi adına çıkan tüm kapılar kapalı
Artık faydası yok direncimin
Zifti uykular çoktan kıyama durmuş kirpiğimde
Hangi kilidi açsam
İlengili bir kâbusta tutsak kalıyor hayâllerim
Bir kent geceyi doğuruyor yatağında
Uzakta bir kadın hasretim oluyor
Uzakta bir kadın hiçbir şeyim!
Bir gölge düşüyor suya;sevgilim diyorum;
Sevemiyorum!
Daha çok acıyorum yaralarıma dökülürken ay ışığı
Daha çok uçurum oluyorum gözlerinde
Düşüyorum,kalkamıyorum…!

Kendimi burada gömdüm ben,
Kaçaklığı burada bildim
Yetim bir memleket sabahı,bir öksüz türkü
Karanlığa karşı nasıl iç çekilerek söylenirmiş,
Yolda düşlerini yitirmek neymiş burada öğrendim.
Şimdi çakal sesleri arasında trenler salar beni geceye
Demir yolların alıp götürdüğü yüreğim yaralı
Ve hâlâ penceremde acılı temmuz rüzgarları
Ölmek için gün saymakta ağustosun gölgesinde
Ve kutsal bir intihar kadar inançızım kendime

Duvarlardan süzüyorum gök yüzünü
Özgürlüıü martılardan dinliyorum
Yaklaştıkça gurbet oluyor gözlerin
Bakışlarımı sürdüğüm uzaklar,
Sana dokunamamak
Ve yitirmek kendini saçlarının kokusunda,
Bir camın buğusunda yüzünü ezberlemek;
Sebepsiz bir gidişin izleri gibi
Ve unutulmak:
Zencefil kokusunda bir demet hüzün çaresizliği…

Oysa unutulmaktan öte
Gözlerinden sürgünlüğüm bitirir beni
Geçmiş zamanlara düşülen “biz” kaygısında
Üzümesin diye gölgeme büründüğüm
Yalancı varlığından yoksunluğum…

Ve ardıl acılarla kıvrıldığım gülüşün
Aldırmazlığına saplasa da düşlerimi
Anıların dokunulmazlğı hatırına
Yalan da olsa sevmek güzeldi seni