(Anlatılamayan hicran dolu sevdalara... )



Dört Elif miktarı daha uzattım yüreğimi
Acının atlasında gezdirdim diyar diyar
Mısralarım da artık ulaştıramıyor sesimi
Varlığım istiyor seninle sonsuz bir bahar

Biliyorum sonbahar geçti,mevsim zemheri
Kırlangıçlar gittiği yerden bir gün döner mi
Sevdalar uzakları yakın edermiş derler
Gün olur da vuslat ayrılığı yener mi

Ruhumdaki boşluğu şimdi nasıl doldurayım
Sensizliğin ızdırabını bir türlü atamadım
Etle kemik birbirinden ayrı düşer mi
Sana hicranın efkarını henüz anlatamadım

Şimdi mümkünse al yüreğini karşına
Sor da anlatsın usulca, çaresizliğini sana
Suskun suskun durduğuna bakma öyle
Bunun adı, fırtına öncesi sessizlik,anlasana

Hicran ağıt oldu,türkü oldu dudaklarda
En güzel şiirlerin bitmeyen ilhamı oldu
Nice sevenleri yaktı ateşinde birer birer
Bu uğurda gül de soldu, Mecnun da soldu

Ey benim narin, ey hüzünlü kırlangıcım
Nasıl anlasın ki bunu ruhunda yaşamayan
Üstüne ne kadar söz söylense de fayda yok
Anlatılamayan bir sızıdır bedende ’hicran’



1 Şubat 2009 ,İstanbul