Bir huzur düşüyor şehrin sokaklarına
şubata kar yağdığında seviniyor çocuklar
okul önlerinde satıcılar beliriyor
son ders zili çaldığında koşuşturan
çığlıkların yarışı varmış gibi
çocukluk…
sürgülü demir kapıdan çıkan
diğer çocuklardan farklı
ağırbaşlı ve inadına durgun
kalan üç beş kuruşu
bozacıya veriyor
ev yolunda sevinç kırıntıları
özgürlüğe açılan yelken
caddeler ıslık ıslık huzur
akşam dönüş yollarına katip

bir anne açıyor kapıyı
geldin mi diyerek
elleri ıslak gözleri kuru
yüreğinde hangi acı
saklanıyor

yıllardan sonra
yeşeriyor çocuk
okul önlerini seviyor hala
naralar atan satıcıları
ve kitapları kağıtları boyaları
silgi kokan tebeşir zamanları
unutmuyor

bir gün aşkı tanıyor
silgi değil küf kokuyor aşk
son kullanma tarihi geçmiş
aşklara kanıyor çünkü

neden sonra
ve cüzdanı doluyken acıyla
seviyor aşkı
sevilmeye ve sevmeye
değer bir kadının ellerinde
yudumluyor gerçek aşkı
neden sonra…

ve neden sonra
bir huzur düşüyor şehrin sokaklarına
seviniyor çocuklar
ben büyüyorum
içime çocukluğumu atarak…

burnumda hala o tahta masaların şirin silgi kokusu
içimde büyüyen çocukluğum ve koskoca bir sen…

Nevzat KONŞER
Şubat 09