Şiirler yazıyorlar, dili eski Arapça.
Bu günün gençliğiyse, okusa da ne anlar.
Divan edebiyatı, Osmanlıca ve Farsça.
Şiirden anlamazlar, sözlüklere bakarlar.

Arı duru Türkçeyi, yalnız Yunus yazardı.
Acemlerle Araplar, Türkçeyi karıştırdı.
Konyanın Mehmet Beyi, Farsça’yı yasakladı.
Sözlerini bilmezler, sözlüklerden okurlar.

Osmanlı da uymuştu, bu yozlaşan düzene.
Arı Türkçem yok oldu, saza küser tezene.
Atatürk büyük insan, sahip çıktı diline.
Anlamazlar Farsçadan, sözlüklerde bulurlar.

Şimdi halk şairleri, yazar Türkçeyi özden.
Farsça ile Arapça çoktan, düşmüştür gözden.
Şiirini Türkçe yaz, anlasın gençlik sözden.
Anlaşılmaz Farsçadan, sözlüklerden sorarlar.

Katletmeyin dilimi, Türkçe benim özümdür.
Karaca oğlan, Veysel, onlar benim gözümdür.
Bende Türkmendağlıyım, Türkçe benim sözümdür.
Herkes okur sözümü, sözlüklere sormazlar.

Ne Acemim ne Arap, ben Türk oğlu Türküm.
Altaylardan Turandan, gelir bu asil köküm.
Türkmendağlı yörüğüm, sırtımda ağır yüküm.
Türkçe yaz şiirleri, sözlüklere bakmazlar.

HİLMİ CAN.
ŞUBAT.2009.
(2217)