Ah! Annem yüreğim acıyor
Tarifsiz bir duygu, korku, ıstırap bu
Yüreğim acıyor anne
Nasıl da isterdim başımı göğsüne yaslamayı
Bir çocuk gibi
Doya doya, hıçkıra hıçkıra ağlamayı
Saçlarımı okşardın, avuturdun o zaman beni
Silerdin, kuruturdun gözyaşlarımı
Büyümüşüm, çalmışlar benden
Sorgusuz, sualsiz almışlar yıllarımı
Ama bilemiyorum neden, hiç el sürmemişler
Yine bana bırakmışlar acılarımı
Ah! Annem büyümüşüm, yüreğim acıyor
Çilelerle geçti çocukluğum, yaşayamadım
Yaşayamadım
Doya doya bir saklambaç oynayamadım
Uçurtmamın ipi önünde koşamadım
Bilmiyorum, acılar mı bana
Ben mi acılara doyamadım
Şimdi
Şimdi yorgunum anne
Artık kırgınım, dargınım anne
Yüreğim, yüreğim acıyor
Yalnızlıkları yaşadım
En tarifsizi, en koyusundan
Yalnızlıkları yaşadım, aynada kendimle konuşacak kadar
Kendim anlatıp, kendim dinleyip, ağlayacak
Kendime acıyacak kadar
Yalnızlıkları, yalnızlıkları yaşadım
Ama biliyor musun anne, konuştuğun kendin de olsa
Aynada kendi kendinle de konuşsan
İnsan kendini yalnız hissetmiyor
Konuşacak birini bulduktan sonra
Büyümüşüm
Büyümenin adı, yalnızlıksa, kavgaysa, büyümüşüm
Korkuyorum, çok ama çok korkuyorum anne
Yüreğim, yüreğim acıyor
Yuvasından düşmüş kuş yavrularını beslemeyi, bakmayı
Bir çiçeği sulamayı
İnsanlara acımayı, sevmeyi, güvenmeyi, inanmayı, sen
Sen öğrettin bana anne
Ve o insanlar tüm inançlarımı yıktılar anne
Yıktılar, ağlattılar beni
Sen öğrettin bana insan olmayı anne
İnsanlara acımayı, sevmeyi, güvenmeyi, inanmayı, sen öğrettin
Galiba anne, sen
Sen bana kötülük ettin
Keşke
Keşke zalimliği, taş kalpliliği
Sevmemeyi, acı çekmemeyi
İnsanlara dost diye güvenmemeyi, öğretseydin
Öğretebilseydin bana
Ve ben ağlamasaydım böyle yana yana, yıkıla yıkıla
Istırap kaldı bana anne, kala kala
Ah! Yüreğim
Yüreğim acıyor anne, yüreğim acıyor
Öfke baldan tatlı, meyvesi zehirden acıymış
Pişmanlık ne kapanmaz yaraymış anne
Benim kendime ettiğimi, bana can düşmanım edemedi
Şu talih bir küstü, bir daha gülmedi
Yüreğim yanıyor, kanıyor
Yüreğim, yüreğim acıyor anne…


Gürsel İLERİ