Hali vakti yerinde bir kelimenin
Gönlü hizasındaydı aşk
Mavi sesli harflerle yazılır
Ve kanı feveran ettiren rengi taşardı
Fonunda
Mahlası yoklukla iç içe bir gölgeyi paylaşır
Damardan anlatırdı derdini

Hivli bir gerçeğin içinden çıkarken mutluluğu
Kendinden ıslahlı korkuları vardı

Biz daha doğmamış bir sebeptik
Kendimizce ya vardık
Veyahut hiç yoktuk alemde

İki dudaklı ağzımızdan
Günü konuşur
Yüreğimizi susardık dar sokaklarda
Temkinli adımlarla…

Suçlu değildik gölgemize karşı

Micazını bulana kadar yaşamanın
Bir gereklilik olduğuna inanmışken
Hep sevmekten yanaydık

Sevgili mahpus bir kelimeydi içimizde
Söylesek kaçıp gidecek sanırdık

Ateşin yanmaktan yorulduğu dar vakitlerde
Közlerimizde dinlenirdik umudu
Aşk vazgeçilmez bir ihtardı göğsümüzün çeperinde

Şimdi günüyle hatırlanan sevgilere
Bir kırmızı gül
Ve istiridye içinden çıkan bir inci
Takıyorlar
Ve bir dudağın harını
Tek bir günde dindiririz sanıyorlar

Yanılıyorlar…