Bir gürültüyle sarsıldı evimizin camları
Sonra tavanı çöktü evimizin
Korkuyla haykırdım avazım çıktığı kadar
Oysa korkuyla uyandığımda düşlerimden ağlayarak
Önce annem gelirdi yanıma ardından babam…
Bu kez ikisi de gelmemişti yanıma
Korkularım daha da artmıştı o yüzden
Yerimden doğrulmaya çalıştım önce
Fakat kıpırdayamadım…
Bacaklarımda anlayamadığım bir ağırlık
Ardından bir acı hissettim..
Etrafıma bakındım boş gözlerle
Her yan toz duman..
Dışarıdan gelen bir dolu çığlık
Herkes birilerine bağırmakta
Ben de anne dedim anne!
Sonra baba sözü çıktı ağzımdan
Anlam veremedim bu sessizliğe…
Oysa onlar hiç cevapsız bırakmazlardı beni
Sonra yaklaşan insan sesleri
Ve işte dışarıdaydım şimdi…
Anne ve babamı aradı gözlerim
Çığlık çığlığa koşuşan insanların arasında
Yoklardı..
Yaşadığım bu şehri Filistin’i hiç böyle görmemiştim oysa
İnsanlar sokaklarda öylece hareketsiz yatıyordu
Filistin’li kardeşlerimse bağırıyorlardı çığlık çığlığa
Onların da dudaklarından hep aynı cümle dökülüyordu
Anne!
Baba!
Ama yoklardı işte…
O zaman anladım ki İsrail Azrail olup çökmüştü üzerimize..
Ben biliyordum az çok ölüm ne?
Oysa bebeler vardı ölümden bihaber…
Anne babamın öldüğünü biliyordum artık ..
Oysa ölümü bilmeden ölenler vardı aramızda..
Sapanlarımıza karşı birer, birer can alanlar
Topyekün kıyıyorlardı canımıza…
Oysa daha yaşayacak ömrümüz vardı ;
Oynayacak bir dolu oyunlarımız..
Aklımızdan geçen bir dolu hayallerimiz..
Şimdi hayallerimizin yerini korkular aldı.
Ve korkularımızla buluşan çaresizliğimiz..
Yine de bir nebze kaldı umudumuz;
İsrail alsa da canımızı hiç acımadan;
Yemin ederim ki;
Filistin yeniden doğacak her ölümün ardından!