çınarcık 17 agustos 1999
gece dolun ay denizde mum yakomozlar
serin bir esinti kulaklara klasik sarkılar mırıldıyor
tarifsiz bir huzurun verdigi huzursuzluk
sahilden gelen müzik yogun duygulara yolculuga çıkmışken
bilinmez ve derinden bir ses ürpertmişti
yer sarsılıyor denizde yakomozlar sönüyordu
toz bulutları girtap olup dönüyordu
geçmeyen saniyeler mola vermiş dinleniyordu sanki
yıllar umutlar yarınlar mum misali sönüyordu
sonra bir sükünat ortalıgı kaplıyor
var olanlar varolmanın manasın çözmeye çalışıyorlardı
ellerle yoklanan uzuvlar yerindeyse
çoluk çocuk düşünülüyordu
anne baba oglum çıglıkları sükünatı bozuyordu
boz bir toz bulutunun içinden çimento insanlar çıkıyordu
demiri eksik kumu eksik çivisi eksik
kimi bas bas bagrıyordu acıdan acıdan acıdan
toz bulutu çöküyordu binalarla birlikte yere
yer yerindede binalar yok
taş var toprak var beton varda bina nerde diyor
akıl oyun oynuyor inanmıyor göze
o an yaşıyor gerçekleri gerek yokki söze
umutlar yerle bir geçmiş yerle bir hatıralar yerle bir
anbulans sesiyle irkiniyor şoktakiler

düşüyorlar ogul ana baba arayışına
çoktan vaz geçilmiş maldan mülkten
canın yongası degil madde
canın yongası can oluyor o an
insanlar bagrıyor enkazlara umutsuzca
kimse varmı ,...kimse varmı
duymak pahasına bir ses sus pus oluyor şehir
bir çıtırtı dahi umut oluyor
veye sessizlikte umutlar soluyor
enkaz altında çıkmamış canlar pazar arıyor
yogun bedenlerden çıkmamışken can
uzanacak el arıyor
dünya aglıyor can pazarına bir koşturma yaşanıyor
cansız bedenler kokuyor yavaştan yavaştan
toplu gömülüyor yıkamadan namazını kılmadan
hatta taşı dahi olmadan
böyle geçiyor bir iki üç dört ay
yavaş yavaş geçiyor yaralan daha bir özenle sarılıyor
insanlar korkuyor yarınından
yer sarsılıyor artcı diye
herkes deprem uzmanı kesiliyor öncü artcı savaşı yaşanıyor
zemini saglam yerler prim yapıyor
inşaatlar buralara yapılıp paralar kapılıyor
ve açıklanmıyor
istanbulu bir deprem bekliyor 7.4 şidettinde
önlemler önlemler deniyor hiç bir önlem alınmadan on yıl geçiyor
unutturmuyor kendini marmara hatırlatıyor
ama insan işte çabuk unutuyor
bilmiyorki
sinsi sinsi geliyor gülerek geliyor
insanlar bilmiyorki bu su yansıması
yok sandıgı aslında hayatının gercegi


erol.cuce

UNUTMAYALIMKİ DEPREM BİR GERCEKVE BİZ İSTEMESEKTE GELEN DAVETSİZ BİR MİSAFİR BİZE DÜŞEN GEREGİNCE AGIRLAMAK ÖNLEMLER ALMASSAK ÇOK CANNLAR YANACAK ÇOK ANALAR BABALAR AGLAYACAK