7
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1264
Okunma
Kara sevdalı eşiydi,
O yalnızlığın…
Hazana kucak açmıştı.
İsterse bitmesin,
Kökünü kazıyacaktı,
O karanlığın…
Dibi görünmeyen kuyuda,
Akseden çehresine kükrüyordu.
Başını kaldırıp,
Ta gökyüzüne
Ölümsüzlüğü haykırıyordu…
Hayatta küskündü,
Karındaşı olduğu yalnızlığa.
Vazgeçemezdi artık!
Uğruna baş koyduğu
Bilinmezlik yıldızından.
Tadına varmıştı,
O yoldaşı olduğu sonsuzluğun…
Çünkü suskundu,
Söyleyemezdi…
Vazgeçemezdi artık
Uzun,
Uzun olduğu kadar da zor olan bu yoldan…
Vazgeçemezdi!
Düşlerinde kurduğu o kavgadan…
YÜCEL DEMİRTAŞ
Cevap Yaz