27-01-09
BABACIĞIM

Güldüğün zaman
İliklerimiz ısınırdı
Kızdığın da ise
İçimiz ürperirdi

Altında atın vardı
Peşinden itin
...........Hiç ayrılmazdı
Kuzuların vardı
Ellerinden tuz yerlerdi

Öküzlerin böğürürlerdi
Tırnaklarıyla toprak eşerlerdi
Gâh tarlanı çütle yarar yırtar
Gâh dağlarda düven döndürürlerdi

Bir de kölük teken vardı
Karabaş koçunun yanından kaçar
Daha meyve vermemiş
Fidanlığına dalardı

Bostanın vardı
Köyün ortasında akan
Pınarın suyuyla sulanırdı
Her yanından geçen
Bir tadımlık alırdı

Anam ıyım ıyar
Kücülerdi argaç argaç
Culfada dokurdun mekik mekik
Ve çıkrığında
Çocuk ellerimizle sarardık
Porsak porsak masuraları
Görmezdin duymazdın
Kardeş kavgalarımızı

Hacetlerin vardı
Usta ellerin
Eğri büğrü odunlara
Şekiller verirlerdi

Ellik, ağarşaklı iğ, kirmen, (1)
Boduç, yayık, çatma,
.......Vargel yapardın kemk’e
Pazu, teker, köp yapardın
Kağnı arabasına

Eğri ağaçtan eğek
Düzgün daldan ok
Ve tahtadan kılıç yapar
Üçünü birbirine takar
Boyunduruğa dört delik açar
Her öküzün boynuna
Bir çift samı bağlanırdılar
Ve sana çüt kurduranlar (2)
Kimi çütünü dik
Kimi soya isterdiler

Kapılar kurardın
Ağıl, ahır, evlik ve kilere
Söveleri muhkem ve güllepli

Hani tahtaboş’da vardı
Büyük odanın
Kapı ardında
Tırabzanın ötesinde (3)
Hacetlerin dururdu içinde

Tırpanın vardı
Örs, çekiçle dişeğiler
Arada bir masat çalardın
Çayırların vardı yoncalıkların
Bir ahenk içinde tırpanlardın
Arkanda burma burma burar
Horum ederlerdi (4)
Yarım dizine gelinlerin

Yerden kalkmazdı sofran
Eksik olmazdı misafirlerin

Babacığım!
Bütün bu varlıkların
Sen ölmeden önce
........Öldürülenlerimizdi
Ama hâla bakışların ısıtır içimi
Unutamam ki o dağ gibi çehreni



27-01-1993 Yılında kaybettiğimiz
Kabrine bir kürek toprak atamadığım babamın
16. yılı anısına


(1) Ağarşaklı iğ – Yünü, kılı büken ip yapan Kirmen’in küçüğü alet

(2) Çüt – Karasaban

(3) Tırabzan – Odayı ikiye bilen ağaç korkuluk

(4) Horum – yonca veya çayırların. Urgan gibi bükülerek oluşturulan destesi.

Hüseyin Zengin(kehya)

ŞİİRE YORUMUM

Babalarımız
önce atını,
peşinden itini kaybetti,
kuzuları da gidince
tuz kalmadı ellerinde.

Öküzleri önden gitmişti zaten,
döğenleri,sabanlarıda işe yaramaz diye yakıldı.
hayvan mı kaldıki köylerde
çayırlar biçilsin de horum yapılsın.

Viranelere dönen köylere de
misafirler de uğramaz olduki
sofralar kurulsun.
Muhabbet olsun dostluk kurulsun.

Ama mutluydular,
Dolu dolu yaşadılar.
Stres nedir bilmediler
Hani şu çağın hastalığını.

Topraktan doydular,
Toprağı doyurdular.
Adam gibi adamdılar.
MEKANLARI CENNET OLSUN.

Bizler,
önce babalarımızı,
ardından köyümüzü
kaybettik.
Onlar olmasaydı atı,iti öküzü de
göremeyecektik.
Zaten hiç soframız olmadıki
dostumuz olsun.

Ama en acısı da ney biliyormusun?.
Babamızla,
köyümüzle,
baba ocağımızla birlikte
binlerce kelimeleri de
artık kullanmadığımızdan
dilimizi kaybettik.
İşte en acısı

ANA DİLİMİZİ

kaybettik.

ÖZÜMÜZÜ

kaybettik.

kehya kardeşime ithafımdır.