Hep bugün diyerek başladım bir şeylere,
Bugün, dünümden daha güzel olsun diyerek uyandım.
Yaşarken günümü, dünümü mumla aradım.
Her günümde yarın diye bir umut taşıdım.

Kendimle o kadar yarıştım, o kadar barışıktım.
Seninle tanışıktım, sana bir o kadar yabancıydım.
Uzakları yakın edeceğim diye uğraşmaktaydım.
Bulaşmaktaydım bazen çirkin işlere, senin için bıraktım.

Baktım sen ne güzel yönümden etkileniyor,
Nede kötülüklerim de tepki veriyordun,
Yokmuşum gibi davranıyor, beni takmıyordun.
Usandım, ulaşmaya çalışmaktan, yoksun.

Ne zaman varlığın beni etkiler artık bilemiyorum.
Varlığının üzerimde pek bir etkisi olacağını sanmıyorum.
Seni sadece şiirlerim de anıyor, şiirlerime aktarıyorum.
Yokluğunla yaşamaya çalışıyor, varlığını umursamıyorum.

Şimdi mumla arar oldum eski günleri,
Yerinde ve zamanın da bırakmak gerekir bazı şeyleri.
Abartısı olmadı aşk duygularımın, abartmadım.
Ben sadece günümde ve yarınım da seni aradım.

Elime mum alsam gecenin karanlığını aydınlatmaya yetmez.
Elime mum alsam rüzgara yenik düşer yanmaz.
Bir elimde mum, diğer elimde ağzı mermi dolu namlum.
Hangisini çekeceğime karar veremedim.

Ya mumu atıp senden ve aşkımdan feragat edecektim.
Yada bu namussuz namludan çıkan ateşle bitecektim.
Ya sen bu mum ışığını artık görecektin.
Yada beni görmemeye direnip fitili ateşleyecektin.

Çelişkideyim, kendimle çelişmekteyim,
Bazen tam bitirdim derken yeniden bende başlamaktasın.
Her yeni güne yeni bir beni sokmaya çalıştım.
Tam yokluğuna alıştım, mum gördüğüm yerde yeniden başladım.

Yeni bir ışık mı diye peşinden koştum, bir umut bende ki,
Ne ışık ne aşk adını koyamadım, kendimde sakladım.
Şimdi burada bu şiirle anlattım rahatladım.
Baktım asıl sorun duygularım yalnız kalınca paylaşamadım.

Şiirler yalnızlığımı dinler, beni bana geri verir oldu,
Şiirler sardı çepeçevre beni, saplantılarım kayboldu.
Sapıkca düşüncelerimi ben şiirlerimle yendim.
Ben benliğimi senden aldım, şiirlerime verdim.