Nerede benim gözlüğüm?
Tekerlekli sandalyem..
Bastonum, tek dostum!
Günahım? İşte onu bilmiyorum..
Bildiğim tek şey var benim,
Düşünce özürlülerden daha gayretliyim..
Ya, ayak parmağımda kalemimle,
Ya, tutmayan ellerimle,
Ama, hisseden yüreğimle,,
Duyma özürlülere sesleniyorum...
Bu kaderi ben çizmedim!
Doğduğumdan beri tutmayan dizlerim,,
Bir gün bile, sizin gibi gezmedim,, gezemedim.
Sahte acımalarla, kimseyi ezmedim..

Kulaklarım duymuyor diye üzülmüyorum,
Bir kulaktan girip, diğer kulaktan çıkan sözlere..
Bakar kör gözlere, bakmasam daha iyi.
Evet dostlar, gördüğünüz gibi..
Benim özrüm kendime zarar!
Görüyorum ki! Görmeyen gözlerimle;
Özürsüz görünenlerde asıl hasar.
Düşünsene.. Düşünce özürlü bir yazar,,
Ya da! Duyma özürlü duyarsızlar,,
Gördüğünü zanneden bakar körler!!
Gün geçtikçe çoğalmışlar, çoğalmışlar..

Dedim ya!
Benim özrüm kendime,,
Sözüm,,özürsüz özürlülere!!!

Ayşegül Dinçbaş
Yürek İster/1997