İbrahimin torunu, Mikâil’in oğluydu.
Şuayib idi adı, Yaradana bağlıydı.


Eyke halkına geldi, doğru yolu gösterdi.
Tartıda hile değil, Hakkaniyet isterdi.


Münbit dağlar verimli, rızıklar binbir çeşit.
İnsanlar aldatıldı, kimse olmadı eşit.


Aldıkları malları, hep fazla ölçerlerdi.
Satarken de bilerek, eksiltip biçerlerdi.


Yıllar yılı Şuayib, yalvardı da halkına.
Kulaklar sağır oldu, gelmediler yakına.


Annesi lût’un kızı, peygamber soyundandı.
Onlardan uzak değil, Medyenin boyundandı.


Kızlarından birini, Musa’ya nikâhladı.
Dürüstlük timsâliydi, uzaklardan yokladı.


Çobanlık yaptı Musa, sonunda mühlet doldu.
Emeğine karşılık, ikinci kızı aldı.


Halkına öğüt verdi, şeytana eş olmayın.
Azap günü gelince, ateşlerle dolmayın.


Söz dinlemez olup da, tehditler savurdular.
Hani nerde diyerek, azabı çağırdılar.


Kabilen olmasaydı, seni taşlardık eğer.
Uzak dur bizden artık, sözlerin taşa değer.


Alıp sattığımıza, karışma artık yeter.
Mallarımız olmazsa, halimiz olur beter.


Şuayib el açarak, Rabbine niyaz etti.
Laf anlamayan kavmin, artık günleri bitti.


İnananlar bir olup, çıktılar şehirlerden.
Sular buharlaşarak, kurudu nehirlerden.


Kuyulardan suları, doldurdular küplere.
Ekmekler istiflenip, saklandı hep diplere.


Ne kadar hayvan varsa, yakalayıp yediler.
Köpek eti de olsa, ne tatlıymış dediler.


Bir hafta boyu güneş, ateş olup kavurdu.
Ateşin sıcaklığı, dört bir yana savurdu.


Bir bulut peyda oldu, serin serin eserek.
Eyki halkı koşuştu, birbirini keserek.


Bulutun altı serin, hepsi orda toplandı.
Azap ateş olarak, bir ok gibi saplandı.


Eyke halkı topluca, azaba düçâr oldu.
Kıyamette hepisi, cehennemi doldurdu.





.................................Kardelen26