Ne tren sesi
Ne martı çığlıkları kalsın kulaklarında
Ne söylenmemiş sözler
Dudaklarında
Her şey benim kurgularımdı
Uçtu meçhule gün batımında
Unut nasılsa yaşanmadı
Duymadı kuşlar
Uçurtmalar sağırdı
Sen uzaktın şehir pusluydu
Sonrası derin bir yalnızlık zulası

Güneş suda erir gibi
İmdat çığlıklarıyla
Gözlerimin ferini alıp
Ardında zifiri karanlıklarla
Kurşun yüklü kaldırımları bırakıp gitti

Unut nasılsa yaşanmadı
Uzak yürek iklimleri
Sıcak bahar yağmurları biriktirsin
Belki bir bahar akşamı
Düşer yediveren gül dalına
Kuruttuğum göz yaşı.

Belki yine gelirim
Haberin olmaz
Bir vapur iskelesine
Bilirim her zaman
En son sözü ayrılık söyler
Yutkunamadığın bir yumru
Düşer nefes borusuna insanın
Bir titreme bırakır dudaklarına
Sen düşünme bunları
Nasılsa yaşanmadı
Her şey benim kuruntularımdı…

27/02/2008
Orhan Bektaş