Seni anlatmak istedim kendime.

Sana bakarken hissettiklerimi,
Düsünmek istedim.

Usulca gelip,
Yanima oturusunu anlamaya calistim.

Gözlerindeki isil isil sevgiyi,
Okumaya calistim.

Daha sonra,
Konusurken yüregindeki heyecani,
Tekrar tekrar yasadim.

Telefondaki sesine anlam verip,
Sakli olan gizemleri,
Aciga cikarayim dedim.

Ve,
Yasamimda,
Sevincle utanmayi bir arada yasadim,
O ani,
Yani,
Senin beni ellerinde ciceklerle bekleyisini,
Uzun uzun düsündüm.

Gül seklini almis yanginlar,
Aniden sardi tüm bedenimi.

Biliyormusun,
Sana sarilip,
Avazim cikktigi kadar,
Saf ve temiz bir düsünceyle,
tüm gücümle haykirmak istedim.

Olmadi,
Olmadi iste.

Senin deyisinle,
Etraf ne derdi.

Birsey demesinlerdi.

Cünkü,
Sana zarar verebilirlerdi.

Vermesinler,
Sana kiyamasinlar.

Isiklar asla sönmesin gözlerinde,
Asla.

Düsündüm yanginlari,
Yüregimde alev alev yayilan.

Yayildikca,
Anlamindan kactigim yanginlar.

Gözlerindeki isiklarin bedenime,
Yayilisini cok düsündüm.

Ve,
Son ayrilisimizdaki,
Bakislarin.

Evet,
Asla unutamayacagim bakislarin.

Yüreginin aynasi bakislar.

Ayaklarim ileri gittikce,
Yüregimin isyanini,
Anlatmak isterdim sana.

Ama,
Uzaklasiyordum gittikce.

Ve,
Bilinmezlerde,
Beklemek üzere uzaklastim.

Bilinmezleri düsünüyorum,
Bilinmezlerde ariyorum sendeki gizemi.

Seni ariyorum,
Her aydinliga eslik eden isikta.

Acinin rengi bu.

Bilinmezlerde ki aci.

Tanimadigim bir renkte,
Düsünüyorum seni.

Acinin tüm renklerinde,
Sana hasreti ciziyorum.

Hasret,
Gökkusagi olup,
Sariyor tüm düsüncelerimi.

Sen varsindir belki diye,
Acinin her rengini seviyorum.

Tüm sevgi isiklarinin önünde,
Saygiyla egiliyorum.

Senden uzaklastikca agirlasan,
Acinin rengini düslüyorum.

Necati Tüysüzoglu